Gepelde aarde

‘De spin liep op een manier die niet deugde. Zijn poten kwamen neer op een plek waar ze niet neer hoorden te komen. Uit de spintepels vloeide een draad die op een zekere manier de ruimte doorkruiste alsof het bewoog – of moet ik zeggen sneed? – op de plaats waar het onbeweeglijk stil hing. Ik wendde mijn ogen ervan af en ik wist dat ik mijn blik niet naar boven moest richten.’ Niemand pelt de korst van de werkelijkheid af om eronder te kijken. Maar wat als dat onbekende zich aan ons opdringt? Vluchten we, worden we overmand door waanzin of proberen we het te negeren? In de verhalen in deze bundel komen mensen terecht in situaties die ‘niet zouden moeten zijn’. Ze staren diep in de afgrond van het onbekende, met alle gevolgen van dien. Dit debuut van Dolf Wagenaar bevat verhalen, geïnspireerd door de verhalen van schrijvers als H.P. Lovecraft, Edgar Allan Poe, Arthur Machen, Thomas Ligotti en Franz Kafka en de schilderijen van David Lynch en Edvard Munch. De verhalen vormen een mix van horror, thriller, gothic en weird fiction, vermengd met absurdisme en magisch realisme.